می کشیم و کشته می شویم؛ در هر حال پیروزی با ماست/شهید حسین نبي زاده احمدآباد+ دست نوشته

در اوّلين روز از فروردين سال 1342 در خانوادۀ مذهبی در روستای احمد آباد بهاباد، فرزندی چشم به جهان گشود که نام او را حسین گذاشتند .  وی توانست تا قبل از دورۀ دبستان، قرآن کریم را فراگیرد. بعد از آن در هفت سالگی به مدرسه رفت و تا کلاس چهارم را در همان روستا خواند. سپس همراه خانواده ی خود به شهرستان بافق عزيمت نمود و در آنجا به تحصیل ادامه داد. در شانزده سالگي دوره ی راهنمايي خود را به پايان رساند . پس از آن به همراه خانواده عازم یزد شد. او برای ادامۀ تحصیل در سال 1357 در دبیرستان ثبت نام کرد؛ ولی با علاقه ای که به انقلاب داشت، به دلیل شرکت فعّال در راهپیمایی ها و تظاهرات، نتوانست مدرک دیپلم را بگیرد و از آن به بعد، دیگر علاقه ای به درس نشان نداد و همۀ همّ و غم او انقلاب بود. تمام وقت خود را برای شرکت در راهپیمایی ، تظاهرات وپخش اعلامیه  می گذراند تا اینکه در سال 1358 ترک تحصیل کرد و به کار مشغول شد. حسین، مدّت زمان کوتاهی در کوره کار کرد: تا شروع جنگ ایران وعراق. با تنظیم تقاضانامه ی شرکت در آموزش نظامی و موافقت بسیج، کارش را رها کرد و در قسمت نگهبانی بسیج در حدود دو ماه به خوبی انجام وظیفه نمود؛ ولی باز هم نتوانست طاقت بیاورد. از پدر و مادر اجازه گرفت تا در جبهه حضور یابد. ثبت نام کرد وپس از پانزده روز آموزش، عازم جبهه شد. به سر پل ذهاب رفت. پس از دو ماه حضور فعّال در آنجا به یزد بازگشت و دوباره در حدود سه ماه در بسیج به نگهبانی مشغول شد؛ برای مرحله ی دوم در تاریخ 4/8/1360 به جبهه اعزام شد. به سوسنگرد رفت. در تاریخ 7/8/1360 پس از تقسیم شدن ، در جبهه سودانیه مستقر شد ودر حملۀ « فتح بستان » شرکت کرد. بعد از بازگشت از سوسنگرد در مسجد مریم آباد که پایگاه شمارۀ دوازدۀ بسیج بود، مشغول فعّالیت شد. بعد از مدّتی به پذیرش سپاه مراجعه کرد و در امتحان و مصاحبۀ آن جا پذیرفته شد.
  
کسانیکه در راه کشته شده اند را مرده مپندارید چون زنده اند ونزد پروردگارشان روزی می خورند .
خداوندا : چه دلیلی بهتر وچه منطقی قاطع تر برای جهاد ما که فرموده ای : وَجاهِدوا فِی اللهِ حقَّ جِهادِه[3]
 خداوندا : اینک تو را شاهد می گیرم که آگاهانه به مشهد خویش می روم؛ برای جهاد در راه تو ودر راه به تحقّق رساندن جمهوری اسلامی در سراسر دنیا. اینک که ما با دنیا طرف شده ایم تنها تو را داریم وراهنمایی های این مجاهد واین ابر مرد زمان امام خمینی را  .
اماما : اینک سخنی با تو دارم؛ ای که قلب های ما را تسخیر کرده ای واگر تو نبودی انقلابی در این سرزمین تا صدها سال دیگر رخ نمی داد. مگر باز هم به رهبریِ ، رهبری چون تو .
اماما : اینک که ضربه ها از هر طرف بر پیکر تو فرو می آید؛ ولی تو با یاری خدا همچون کوهی استوار برپا ایستاده ای و مسئولیت سنگینی نذیران و بشیران را بدوش می کشی. مطمئن باش که ما یار و یاور توییم و از اسلام دفاع خواهیم کرد. می توانم بگویم همان قدر که مشتاق شهادتیم، مشتاق دیدن امام نیز می باشیم .
ای امام :
 از ما راضی باش که برای احیای دین و دفاع از حسین زمان تمامی اعضا و دل و جانمان را هدیه می دهیم تا اسلام و قوانین حیات بخش آن در سراسر جهان گسترش یابد . با آگاهی و با شناخت و با یقین می روم به سوی جنگ ، به سوی جهاد ، به سوی خدا ، به سوی شهادت و به سوی سعادت .
خدایا ؛ به پدر ومادرم و خانواده و دوستانم صبر ومقاومت همراه با آگاهی عطا فرما تا بدانند که « ما اَصابَ مِن مُصیبَهٍ اِلّا بِاذنِ الله[4]. »
جمله ای از امامم به یاد آمد که بیشتر زبان حال من است: من زندگیم به اسلام خدمتی نکرد؛ شاید مرگم موجب خدمتی شود. من که نه لیاقت بهشت را دارم نه لیاقت اسم شهید وجای شهید را ، ولی لطف خدا ورحمت حق و بخشندگی او را نیز نمی توانم فراموش کنم. با وجود این اگر شما – بازماندگان - برای من دعا کنید و مرا ببخشید من نیز در قیامت به خودم اجازه خواهم داد که از خداوند طلب آمرزش کنم .
و ای پدر ومادرم :
فکر نکنید که اگر به جنگ نمی رفتم، حالاپیش شما بودم. نه، چون خدا در قرآن می فرماید: کسی که سرنوشتش کشته شدن در راه خداست، خودش با پای خودش به قتلگاه می رود تا آنچه در دل دارد، خدا بیازماید .
مادر:
خواهش دارم از شما که برای من گریه نکنید که سیاه قلبان شاد شوند. برای من ناراحت نباش و به آن کسانی که این راه را دیوانگی می پندارند، بگویید تأسّف برای خودتان بخورید ای مشرکین !
و تو ای پدر عزیز :
دست های پینه بسته ات را از راه دور می بوسم. مرا ببخش. شما در حقّ من محبّت ها کرده ای. پدر، برای من گریه مکن و مادرم را دلداری بده. از خدا می خواهم تا شما را یاری دهد تا آنچه در توان دارید، در راه اسلام  جان فشانی کنید وبه من توان بدهد تا بتوانم تا آخرین قطره ی خونم در راه اسلام جان فشانی کنم. به دشمنان اسلام بگویید: شمایی که برای رسیدن به اهداف باطلتان از هر دروغ و افترایی روی گردان نیستید، رویتان سیاه باد! شمایی که باعزّت وسرافرازی، ذّلت و بدبختی را انتخاب کرده اید؛ قلبتان سیاه باد!
خدایا:
آمرزش تو را می خواهم ومی جویم وبا عشق به تو، با قلبم و روحم وتمام وجودم پشت سر امام خمینی ایستاده ام وبه گفته ی ایشان شهادت را به زیر بار استعمار رفتن ترجیح می دهم.
ای برادران عزیزم :
و تو ای خواهر :