رسم عاشقی...

در این کتاب می‌خوانیم:

شور و اشتیاق حاجی برای عزیمت به جبهه و شهادت وصف ناپذیر بود. درست از همان لحظه ای که اجازه رفتن به جبهه را از آقا گرفته بود، سر از پا نمی شناخت ... با عجله آماده سفر شد. سفری بی‌بازگشت.

سفری که در آن سر و جان را در مصاف با باطل، یک جان نثار حق میکرد... و این بهترین فرصت برای او بود تا در ادای دین نسبت به اسلام، انقلاب و امامش سنگ تمام بگذارد. آن شب - شب قبل از حرکت را می گویم - حاجی با چه عشقی و با چه حالی آماده وصال به معشوق شد.

«... همان شب بلند شد که برود شهر، سرش را اصلاح کند.

خندیدم و گفتم: حاجی جان بنشین من دست به ماشین‌ام بد نیست. بیا سرت را خراب کنم! ... نمی‌خواهد به شهر بروی. خیلی جدی گفت: زهی خیال باطل! سری را که می‌خواهم در راه دوست بدهم، دست هر کسی نمی دهم.»