شهادت وسیله‌ای برای رسیدن به قرب الهی است
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید رضا برفی، ششم شهریور 1342، در شهرستان زابل به دنیا آمد. پدرش حاجی، کشاورز بود و مادرش رقیه نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. پاسدار بود. سال 1362 ازدواج کرد و صاحب یک پسر و یک دختر شد. دوازدهم آبان 1366، در روستای رود ماهی زاهدان هنگام درگیری با اشرار و قاچاقچیان بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید. مزار او در بهشت مصطفی همان شهرستان واقع است.
بسم الله الرحمن الرحيم
«مِنَ المُؤمِنينَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ و مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ و ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً». (احزاب آیه ۲۳)
«برخی از آن مؤمنان بزرگ مردانی هستند که به عهد و پیمانی که با خدا بستند کاملاً وفــا کردند پس برخی بر آن عهد ایستادگی کردند و برخی به انتظار (شهادت) مقاومت کرده و هیچ عهد خود را تغییر ندادند».
با درود و سلام به پیشگاه حجة ابن الحسن العسکری (عج) و نایب برحقش امام خمینی و با سلام به پدر و مادر عزیزم و خواهران و برادران گرامی ام.
اکنون که سعادت آن را یافتم که بتوانم به یاری پروردگار در کنار سایر برادران در سنگر جهاد برای پیکار با دشمنان اسلام و انسانیت به نبرد بپردازم و دینی را که در قبال انقلاب اسلامی و اسلام و قرآن بر دوش داشته ام، بتوانم به نحو احسن ادا کنم. در راهی گام نهادم که سرور شهیدان جز با ایثار و از خودگذشتگی در راه فی سبیل الله و در نهایت نوشیدن شربت شهادت میسر نمی باشد. من این راه را برگزیدم و در این راه استوار و پابرجا می مانم و جانبازی می کنم. و چه شیرین است هنگامی که من در این راه بتـوانـم بـه جمـع حسين (ع) و حسینیان بپیوندم.
«يا ولى المؤمنين يا غاية لآمال العارفين و يا ولى المؤمنين، يا غياث المستغيثين، يا حبيب قلوب الصادقين و يا اله العالمين»
«ای نهایت آرزوی عارفان، ای صاحب اختیار مؤمنان ای فریادرس فریاد خواهان ای محبوب دل های راستگویان و ای خدای جهانیان»
گواه باش که در این دنیا گرچه به ظاهر در تنهایی زیستم اما تو را بهترین دوست و کعبۀ آمال و عشق ها یافتم. پس مرا به سوی خودت فراخوان و شاهد باش که از تمامی مظاهر مادی بریدم، تا به تو بپیوندم. خدایا شاهد باش به عشق تو در مسیرت حرکت کردم و اینک تنها در انتظار لقاء الله هستم. شهادت را دوست دارم نه بدان خاطر که از زندگی خسته شده و بخواهم از مشکلات این دنیا بگریزم، بلک بدان جهت عاشق شهادتم که آن وسیله ای برای رسیدن به قرب الهی است. مــی خـــواهـم بـه وسیله ریختن خونم در راه تو گناهانی را که انجام داده ام بیامرزی. می خواهم شهید شوم تا اگر زنده بودنم موجب رشد و ترقی دیگران نشد، با نثار خونم بتوانم این قصور و کوتاهی را جبران کرده باشم. می خواهم شهید شوم تا خونم برای علی (ع) و حسین ابن علی (ع) گواه باشد که رهرو راهشان بودم.
ای مهربانترین مهربانان مرا دریاب. من بنده ای گنه کار و غافل هستم که از دیار عاشقان خسته می آیم، تا شاید مرا بپذیری. ای معشوقم مرا به سوی خود فراخوان که دیگر نمی توانم صبر کنم. چه سخت است آنگاه که بین دو دوست صمیمی جدایی می افتد، چه سخت است آن لحظه که بین عاشق و معشوق فاصله می افتد و چه سخت است آن موقعی که رهرو به مقصدش نمی رسد. پس خدایا این سختی ها را از دوش من بردار و مرا برای رسیدن به خودت یاری فرما.
با سلام به حضور شما پدر و مادر گرامی که بیشترین زحمات را برای من کشیدید و بهترین سرمایه زندگیتان را نثار من و برادران و خواهرم کردید. از شما حلالیت می طلبم، به خدا قسم نمی دانم با چه زبانی از شما تشکر کنم و اما مادر جان به شما یک وصیت دارم و آن تسلیم امر خدا بودن است. چون که «ما همه از اوییم و به سوی او باز می گردیم». «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» و در تمام مراحل زندگی خدا را فراموش نکنید و سپاس نعمت هایش را بجا آورید. خدا را شکر گزار باشید که فرزندتان را در راه خدا دادید، چـــون کسانی در این راه شهید شدند که ما از خاک پای آنها نیز کمتریم، همانند حسین ابن علی (ع) سرور شهیدان. مادر عزیزم در شهادتم گریه نکن.
