همه را به تمسک جستن به معصومین (ع) وصیت می‌کنم
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید «مرتضی پیشداد»، دوم اسفند ماه 1343، در شهرستان زاهدان به دنیا آمد. پدرش عیسی، کارمند مخابرات بود و مادرش مریم نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و دیپلم گرفت. طلبه علوم دینی و حوزوی بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. بیست و دوم بهمن ماه 1364، در بمباران هوایی فاو عراق بر اثر اصابت ترکش به قلب، شهید شد. پیکر وی را در بهشت مصطفی زادگاهش به خاک سپردند.
بسم الله الرحمن الرحيم
«الحمد الله الذى انجز وعده و نصر عبده و اعز جنده».
«وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ».
«اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله و اشهد ان علياً و اولاده المعصومين حجج الله»
این وصیت بنده حقیر و ذلیل و ضعیف و روسیاه مرتضی پیشداد می باشد که در کمال صحت و سلامت و آزادی نوشتم. شهادت می دهم که اهل بیت عصمت و طهارت در راه خدا مصائب عظیمی را تحمل کردند و شهادت می دهم که هر کس که به آل رسول (ص) ظلم کرد و آنان که به این اعمال راضی بودند، همگی در آتش جهنم تا ابد در عذاب خواهند بود.
«یا ابا عبدالله أنّى سلمٌ لِمَنْ سالَمَكُم وحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ».
خداوندا تو را به حق فاطمه زهرا (س) قسم می دهم، دست ما را از دامان اهل بیت پیامبر(ص) کوتاه مگردان. خداوندا بنده ای روسیاه و ذلیل رو به درگاه تو کرده در حالی که به گناهانم معترفم و اعتراف می کنم که «ظَلَمْتُ نَفْسی» و اعتراف می‌کنم که خودم به هیچ وجه لیاقت نداشتم و ندارم که در جبهه نبرد حق علیه باطل شرکت کنم. و این تو بودی که از راه لطف و کرم این توفیق را به من عنایت کردی. حال چگونه تصورکنم که در این میدان نبرد رهایم کنی و کمک هایت را از من دریغ کنی. هیهات! خداوندا تو کریم تر از آنی که با موجودی ضعیف این گونه رفتار کنی. همیشه اشتباه از کوچک‌ها بوده و بخشش از بزرگ‌ها.
خداوندا تو خود می دانی که کوچکترین ذره ناچیز من هستم و بزرگترین موجودی که در وصف نگنجد تویی. پس اشتباهات را بر این پست ترین بنده ات ببخش. بارالها عمری است که حسین (ع) ، حسین (ع) می گویم درست است که این حال را هم تو دادی، ولی اگر مرا به جهنم ببری (که سزاوار آنم) حسین (ع) تو ناراحت خواهد شد. ناراحتی امام حسین (ع) ناراحتی مادرش زهرای اطهر (س) خواهد بود و ناراحتی فاطمه زهرا (س) ناراحتی رسول الله (ص) و ناراحتی رسول(ص) تو ناراحتی تو خواهد بود، پس به فضل و کرم خود با من رفتار نما و به احترام پیامبر اکرم (ص) و اهل بيتش (ع) بر من ببخش جرم و گناهم را.
وصیت می کنم همه را به تمسک جستن به معصومین (ع). بر شما باد نماز اول وقت و جماعت. بر شما باد اطاعت از ولایت فقیه. بر شما باد قرائت قرآن بر شما باد کمک جانی و مالی بر جبهه. بر شما باد حفظ حجاب اسلامی.
خانواده عزیزم اگر خداوند توفیق داد و مرا به لقاء خود رساند نمی گویم گریه نکنید ولی به یاد علی اکبر (ع) و قاسم (ع) حسین (ع) گریه کنید و به یاد داشته باشید که با توفیقات الهی برای یاری دین خدا و لبیک گفتن به ندای حسین (ع) به جبهه آمدم و امانتی بودم از خداوند نزد شما و حال خداوند امانتش را پس گرفته لذا برای چیزی که مال خودتان نبوده زیاد ناراحت نشوید. حضرت زینب (س) را الگوی خود قرار دهید.
