مروری بر زندگی شهید «عباس کیخا»
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید «عباس کیخا» نهم آذر 1339 در سکوهه از توابع هامون در خانواده‌ای متدین متولد شد، پدرش «عوض» فردی کشاورز و زحمت‌کش بود. در سن هفت سالگی برای فراگرفتن علم و دانش راهی مدرسه شد، دوره ابتدایی را در همان روستای محل تولدش به پایان رساند و برای ادامه تحصیلات در مقطع راهنمایی به روستای مجاور عزیمت نمود.
روزانه چندین کیلومتر را با پای پیاده در زمستان و تابستان برای فراگیری علم طی می‌نمود، حتی گرمای طاقت فرسای سیستان نتوانست مانع رسیدنش به هدف شود.
تحصیلات راهنمایی را با موفقیت پشت سرگذاشت و در رشته برق در مقطع دبیرستان به ادامه تحصیل داد، 1360 موفق به اخذ دیپلم برق از هنرستان زاهدان شد.
در دوران تحصیل از نطر اخلاق و رفتار بسیار خوش‌رو و خوش برخورد بود، اعتقاد بسیار زیادی به دین مبین اسلام داشت و تمام سعی خود را می‌کرد تا مسلمان واقعی باشد. در همین برهه از زمان به عضویت بسیج درآمد و بیشتر وقت خود را در این نهاد مشغول به کمک‌رسانی به مردم مظلوم و رنج دیده سیستان می‌نمود.
پس از فارغ‌التحصیلی به صورت افتخار مشغول به خدمت در قسمت عملیاتی سپاه پاسدارن شهرستان زابل شد.
1362 تصمیم گرفت به نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلای ایران به پیوندد تا بتواند ضمن خدمت از سرزمین پاک و مقدس ایران حراست کند. قبل از اعزام اقدام به ازدواج می‌کند که ثمره این ازدواج یک فرزند دختر و یک فرزند پسر است.
1363 پس از پشت سر گذاشتن دوره آموزشی افسری به درجه ستوان سومی نایل و به لشکر 88 زرهی پیوست. به همراه این لشکر به سنندج اعزام و مشغول مبارزه در نبرد حق علیه باطل شد.
1364 پس از شرکت در عملیات مورد اصابت ترکش قرار می‌گیرد و مجروح می‌گردد، برای مداوا به بیمارستان باختران منتقل و تحت درمان قرار می‌گیرد، پس از گذشت دوره درمان مجدد عازم جبهه میشود و با وجود عدم رضایت و توصیه مافوقش در خط مقدم مشغول مبارزه می‌گردد.
به علت مجروحیت‌های پی در پی و شدت پیدا کردن جراحات به مدت یک سال به تیپ سه لشکر مستقر در ایرانشهر منتقل میشود. روحیه والای خدمت و ایثار آرامش نگذاشت و سبب شد تا حتی در زمانی که در پشت خط مقدم و در حال استراحت و تجدید قوا است به کمک همرزمانش بشتابد. پس از بهبود جراحات برای مرحله سوم به صورت داوطلبانه با ایمان راسخ عازم جبهه میشود.
شهید «عباس کیخا» هرگز از مسیرش منحرف نشد، هدفش در زندگی رضایت خالق و کمک به مخلوق در تمام شرایط بود. در محیط کار فردی خوش‌رو و خوش برخورد و در منزل پدری مهربان و دلسوز و الگوی بسیار خوبی برای فرزندان بود. با وجود درد و ترکش در بدنش بارها در جبهه حضور یافت تا سرانجام دوم خرداد 1367در سومار در هفته‌های پایانی جنگ به آرزویش رسید و به جمع یاران شهیدش پیوست.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
انتهای پیام/
