برای اعضای خانواده احترام خاصی قائل بود
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید «ابراهیم نارویی»، یکم شهریور 1339، در شهرستان زاهدان در خانواده ایی مستضعف و از قشر کارگر دیده به جهان گشود. پدرش یار محمد مردی کارگر اما کوشا و با ایمان بود. مادرش گوهر نام داشت. در آن ایام اوضاع شهرها آشفته و بواسطه ی بی ایمانی حکومت مرکزی حکام و دولتمردان که همه در دنیای آلوده به شهوات و هواهای نفسانی غرق بودند هیچ اقدامی در جهت بهبود اوضاع معیشتی مردم نمی کردند. در شهرهای بزرگ مردم را مجبور به کارهایی می کردند که آرام آرام چهره ی فرهنگ غنی اسلامی رنگ ببازد و شاید بزرگترین جنایت آن حکومت منحوس قانون کشف حجاب بود که تا همیشه ی تاریخ در ذهن مردم با ایمان و شریف ایران اسلامی باقی خواهد ماند. شاید به همین دلیل بود که متاسفانه هرچه از فضای و شاهد بی بند و باری دور و به سمت شهرها نزدیک شهرها نزدیک می شدیم شاهد بی بندو باری بیشتری بودیم و این روند با نزدیک شدن به شهرهای بزرگتر و بالاخره کلان شهرها مثل پایتخت بدتر و بدتر می شد و این حیله و دسیسه ی غرب بود تا مردم ما را از اسلام دور کنند و با غرب زدگی جوانان و نیروی کار و منابع انسانی ما عنان کشورمان را در دست خود بگیرند فارغ از اینکه جامعه ی روحانیت همواره در راه سیانت از اسلام و مسلمین جانفشانی خواهد نمود و مردم نیز با پیروی از مراجع خود در برابر همه ی این نیرنگها و تزویرها خواهد ایستاد.
یار محمد اگرچه در شهر زاهدان ساکن بود اما با وجود اینکه با کارگری نان حلال بر سر سفره خانواده حاضر می کرد و زیاد از سیاست و بازی های کثیف آنها آگاهی نداشت اما می دانست که تنها راه سعادت گام برداشتن در راهی است که اسلام و پیامبر(ص) فرموده است بنابراین همواره ابراهیم را از حضور در چنین مجالس و محافلی بازداشته و به او یادآوری می کرد که بعنوان یک جوان مسلمان چه وظیفه ایی دارد.
با بزرگتر شدن ابراهیم وضعیت هم تغییراتی نمود بطوریکه دیگر در بسیاری از مساجد و محافل مذهبی سخن از مبارزه علیه رژیم به گوش می رسید.
ابراهیم پس از پایان دوره ی راهنمایی بعنوان جوانی که تازه پا به این مقطع سنی گذارده است، پیوستن به نیروی نظامی و ارتش را برگزید. با گذراندن دوره های آموزشی بعنوان گروهبان دوم مشغول انجام وظیفه شد. با پیروزی انقلاب اسلامی و بازگشتن نظامیان به پادگانها به فرمان حضرت امام (ره) ابراهیم در جنوب کشور و در خوزستان مشغول حفاظت از خاک کشور عزیزش به همراه دیگر همرزمانش گردید. با اوج گرفتن درگیریهای مرزی بین نیروهای متجاوز عراقی که گاه و بیگاه به پاسگاه های مرزی کشور در ناحیه شلمچه ، طلائیه و ... بروز جنگی سراسری مسجل شده بود و ابراهیم و دیگر ارتشیان سلحشور با جانفشانی در برابر این دست درازی های دشمن می ایستادند.
یکی از دوستان شهید می گوید: وی قبل از شروع عملیات قصد داشت به مرخصی بیاید ساک خود را بست و آماده رفتن بود که عملیات شروع شد او نیز برگشت و به صفوف رزمندگان پیوست.
ابراهیم پس از ساعت ها نبرد جانانه و جانفشانی در تپه های الله اکبر ، در اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. تاریخ شهادت ابراهیم بیست و نهم شهریور ۱۳۵۹ قید گردیده. سینه ی سترگش که مالامال از عشق به میهن بود، آماج ترکش های خصم متجاوز و دون گردیده است، نامش بعنوان اولین شهید ارتشی دفاع مقدس استان سیستان و بلوچستان جاودانه شد. دیری نپایید که تفنگ بر زمین افتاده ابراهیم را برادرش علی برداشت و در لباس خاکی رنگ بسیج به نبرد علیه دشمن شتافت و او نیز از خاک بر افلاک پرکشید و به برادرش پیوست.
شهید نارویی فردی متین و دارای روحیه جوانمردی و ورزشکار بود. برای اعضای خانواده احترام خاصی می گذاشت.
