مادرم صبری زینب‌وار داشته باشید
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید حمیدرضا بزی، چهارم مرداد 1349، در روستای حسن خون از توابع شهرستان زهک چشم به جهان گشود. پدرش خداداد، کشاورز بود و مادرش بیگم نام داشت. تا اول راهنمایی درس خواند. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. هفتم خرداد 1365، در مهران توسط نیروهای عراقی بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
بسم الله الرحمن الرحيم
«وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبيل اللهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»
«مپنداریدآنان که در راه خدا کشته می شوند مرده اند بلکه زنده اند و در نزد پروردگارشان روزی می خورند».
هم اکنون که قلم و به عنوان یادگار آخرین حرف هایم را به پدر و مادر و خویشاوندان می نویسم، چنان شور و شوق رفتن به خط مقدم در وجودمان بوجود آمده که بنده را مجبور به نوشتن وصیت نامه ای به عنوان یادآوری کرده است.
در اوایل عرایضم را خطاب به پدرم می کنم که تو ای پدرم که از جان هم برایت عزیزتر بودم بعد از شهادت من عزا نگیر و حسین وار در برابر تمام این مشکلات همچون سدی محکم و استوار بمان. چون اگر تو برایم اشک بریزی دشمنان اسلام از اشک ریختن تو شاد و خوشحال می شوند. چنان باش که فرزند دیگرت را که پاره دیگر تن تو است بفرست، تا تفنگم را بردارد و مثل شیری که به گله می زند بجوشد و بخروشد و با این جوشش ها حماسه بیافریند.
امیدوارم که در مرگ من اشک از چشمانت سرازیر نشود و موقع شهادت من طوری باشید که انگار به حجله ام می بری.
و تو ای مادر که از شیره جانت بنده را بزرگ کردی و از جانت عزیزتر بودم، صبری زینب وار داشته باشید، تا مادرهای شهدا هم روحشان تسلی یابد. امیدوارم که بعد از کشته شدنم خم بر روی، ابروهایت نیاوری چون فرزند تو در راه خدمت به میهن و اسلام و قرآن خود جان فشانی کرده و شربت شهادت نوشیده است. و شما ای برادر: انتظاری که از شما دارم این است که جبهه را گرم نگهداری و بعد از من سنگرم را پر کنید تا دشمن نتواند رخنه ای پیدا کند.
