سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد
چراغی در تاریکی اردوگاه‌ها
با آغاز جنگ تحمیلی، به جبهه‌های جنوب پیوست و در کنار شهید چمران در جنگ‌های نامنظم فعالیت کرد. در ۲۶ آذر ۱۳۵۹ در اطراف اهواز به اسارت نیرو‌های بعثی درآمد و نزدیک به ۱۰ سال در اردوگاه‌های مختلف عراق زندانی بود. در این دوران، به «سیدالاسرا» شهرت یافت و با منش اخلاقی، صبر و تدبیر خود، سنگ صبور و مرجع روحی اسرا شد. حتی صلیب سرخ جهانی در تعامل با اردوگاه‌ها، احترام ویژه‌ای برای او قائل بود.
به گزارش نوید شاهد خراسان رضوی، در تاریخ معاصر ایران، نام‌هایی هستند که نه با شعار، بلکه با صبر و سکوتشان جاودانه شدند. سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد، روحانی آزاده‌ای بود که در دل تاریکی اردوگاه‌های بعث، چراغی از ایمان و انسانیت برافروخت. او در ششم شهریور ۱۳۱۸ در شهر قزوین، در خانواده‌ای روحانی و مبارز چشم به جهان گشود. پدرش، آیت‌الله سید عباس ابوترابی، از علمای برجسته و مبارزان دوران پهلوی بود و تربیت فرزندش را با آموزه‌های اخلاقی و انقلابی آغاز کرد.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در قزوین و قم گذراند و پس از اخذ دیپلم ریاضی، به جای مسیر‌های مرسوم، راه حوزه علمیه مشهد را برگزید. در همان سال‌ها، با شهید اندرزگو آشنا شد و در مسیر مبارزه با رژیم پهلوی گام نهاد. در سال ۱۳۴۹، هنگام بازگشت از نجف، به دلیل حمل اعلامیه‌های امام خمینی (ره) دستگیر و شکنجه شد؛ اما این آغاز راهی بود که به آزادگی ختم شد.
با آغاز جنگ تحمیلی، به جبهه‌های جنوب پیوست و در کنار شهید چمران در جنگ‌های نامنظم حضور یافت. در ۲۶ آذر ۱۳۵۹، در اطراف اهواز به اسارت نیرو‌های بعثی درآمد و نزدیک به ده سال در اردوگاه‌های عراق زندانی شد. اما آنچه او را از دیگران متمایز کرد، نه فقط طول دوران اسارت، بلکه کیفیت حضورش بود. در کتاب «پاسیاد پسر خاک» آمده است: «ابوترابی نه‌تنها شکسته نشد، بلکه به نماد استقامت و امید تبدیل شد. صلیبی‌ها، نامه‌های خصوصی برایش می‌آوردند و دربارۀ اسرا با او گفت‌و‌گو می‌کردند. حتی نگهبانان دشمن، از سر احترام به او تعظیم می‌کردند.»
در یکی از خاطرات کتاب، لحظه‌ای روایت می‌شود که مسئول صلیب سرخ، میشل، وارد اردوگاه می‌شود. حاج‌آقا ابوترابی، بی‌درنگ و بدون پوشیدن کفش، به استقبال او می‌دود. میشل نیز با دیدن او، به سمتش می‌دود. این صحنه، نمادی از احترام جهانی به شخصیتی است که در دل اسارت، مرز‌های انسانیت را فراتر از ملیت و مذهب برده بود.
پس از آزادی در سال ۱۳۶۹، مقام معظم رهبری او را به عنوان نماینده ولی‌فقیه در امور آزادگان منصوب کردند. در دوره‌های چهارم و پنجم مجلس شورای اسلامی نیز به نمایندگی از مردم تهران انتخاب شد و همچنان پرچمدار خدمت و اخلاق باقی ماند.
در ۱۲ خرداد ۱۳۷۹، در مسیر زیارت امام رضا (ع)، در سانحه‌ای رانندگی در مشهد، به همراه پدر بزرگوارش دار فانی را وداع گفت. پیکر ایشان در صحن آزادی حرم رضوی آرام گرفت؛ اما نامش همچنان در دل آزادگان و ملت ایران زنده است.
سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد، قهرمانی بی‌ادعا بود؛ مردی که در اردوگاه‌های دشمن، عَلَم امید برافراشت و در دل‌ها، چراغی از ایمان روشن کرد. او تجلی صبر، تواضع و انسان‌دوستی بود؛ و یاد و خاطراتش میراث بزرگی برای انقلاب اسلامی ایران.
