شما را وصیت میکنم به این که همیشه به یاد امام حسین(ع) و به یاد خدا باشید
چهارشنبه, ۲۵ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۱۷:۲۶
شهید حسینعلی صادقی بنجار در پانزدهم مهر ماه ۱۳۴۷ در روستای بنجار شهرستان زابل دیده به جهان گشود.
به گزارش نوید شاهد سیستان و بلوچستان، شهید حسینعلی صادقی بنجار در پانزدهم مهر ماه ۱۳۴۷ در روستای بنجار شهرستان زابل دیده به جهان گشود.پدرش عباس نام داشت و مادرش لیلا بود. وی تحصیلاتش را مقطع متوسطه ادامه داد و سپس در بیست و دوم بهمن ۱۳۶۴ در اروند رود به شهادت رسید.
در سالگرد تولد این شهید گرامی وصیت نامه اش را مرور می کنیم:
ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ
ﺑﺴﻢ رب اﻟﺸﻬﺪاء و اﻟﺼﺪﯾﻘﯿﻦ
«وﻟَﺎ ﺗَﺤﺴﺒﻦﱠ اﻟﱠﺬﯾﻦَ ﻗُﺘﻠُﻮا ﻓﯽ ﺳﺒِﯿﻞِ اﻟﻠﱠﻪ أَﻣﻮاﺗًﺎ ﺑﻞْ أَﺣﯿﺎء ﻋﻨْﺪ رﺑﻬِﻢ ﯾﺮْزﻗُﻮنَ»
«آﻧﺎن ﮐﻪ در راه ﺧﺪا ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﺮده ﻣﭙﻨﺪارﯾﺪ ﺑﻠﮑﻪ زﻧﺪه اﻧﺪ و در ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺰﯾﺰﺷﺎن روزي ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ»،در اﺑﺘﺪا ﺳﻼم و درود ﻓﺮاوان ﺑﻪ اﻣﺎم زﻣﺎن (ﻋـﺞ) و ﻧﺎﯾـﺐ ﺑـﺮﺣﻘﺶ اﻣـﺎم ﺧﻤﯿﻨﯽ و ﺷﻬﯿﺪان اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان.
اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮﮔﻢ ﻫﯿﭻ ﻋﺰاداري ﻧﮑﻨﯿﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺮ ﻣﺰارم ﻣﯽ آﯾﯿـﺪ، ﺑـﺎ ﻟﺐ ﺧﻨﺪان ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ، ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه دﺷـﻤﻨﺎن ﻓﮑـﺮ ﻧﮑﻨﻨـﺪ ﮐـﻪ ﺷـﻤﺎ ﺑـﺎ از دﺳـﺖ دادن ﯾـﮏ ﻋﺰﯾـﺰ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ .
ﭼﻮن ﻣﻦ ﺧﻮدم اﯾـﻦ راه را آﮔﺎﻫﺎﻧـﻪ ﺑـﺮاي رﺿـﺎي ﷲ و ﺣﻔـﻆ اﺳـﻼم و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﺪاي رﻫﺒﺮ ﻋﺰﯾﺰم ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺪا ﻫﻤﺎن ﻧﺪاي «ﻫـﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ» ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺑﻮد ﮐﻪ در روز ﻋﺎﺷﻮرا ﺳﺮداد .
و اﻣﺎم ﺳﺠﺎد (ع) ﺑﻪ زﯾﻨـﺐ (س) ﻓﺮﻣﻮد: «در ﯾﮏ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻋﺼﺎﯾﻢ را ﻗﺮار دﻫﯿﺪ و در ﯾﮏ دﺳﺘﻢ ﺷﻤﺸﯿﺮ، ﺗﺎ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ از دﯾﻦ ﺧﺪا ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ » و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺸﺨﯿﺺ وﻇﯿﻔﻪ ، ﺑـﻪ ﻧـﺪاي ﺣـﻖ ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ راﻫﯿﺎن ﮐﺮﺑﻼ و ﺣﺮم ﺣﺴﯿﻦ (ع) راﻫﯽ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪم ، ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﮐﻨـﺎر ﺳﺎﯾﺮ ﻋﺰﯾﺰان راه ﮐﺮﺑﻼي ﻣﻌﻠّﯽ را ﺑﮕﺸﺎﯾﯿﻢ و ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺣﺮم ﺣﺴﯿﻦ (ع) را زﯾﺎرت ﮐﻨﯿﻢ.
ﺷـﻤﺎ را وﺻﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺴﯿﻦ (ع) و ﺑﻪ ﯾﺎد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﯾﮏ ﻟﺤﻈـﻪ از ﻋﻤﺮﺗﺎن را در راه ﻏﯿﺮ ﷲ ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮدﮔﯽ ﺗﻠـﻒ ﻧﮑﻨﯿـﺪ . زﯾـﺮا اﯾـﻦ دﻧﯿـﺎي ﻓـﺎﻧﯽ ﻣـﯽ ﮔـﺬرد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ اﻣﺎم ﻋﻠﯽ (ع) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: «اﻣﺮوز روز ﻋﻤﻞ اﺳﺖ و ﺣـﺴﺎﺑﯽ در ﮐـﺎر ﻧﯿـﺴﺖ ﻓﺮدا روز ﺣﺴﺎب اﺳﺖ و ﻋﻤﻠﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ» ﺗﺎ روز ﮐﻪ ﻣﺎ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎﯾـﺪ ﺳـﻌﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﺧﻮش رﻓﺘﺎري ﮐﻨﯿﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﺴﯽ را ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﯿﻢ .
و ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺑـﺮادراﻧﻢ وﺻﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه از ﯾﺎد ﺧﺪا ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺮ ﻣـﺰارم ﻣﯽ آﯾﻨﺪ، اﺑﺘﺪا ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ذﮐﺮ ﻓﺎﺗﺤﻪ، زﯾﺮا ﻗﺮآن ﮐـﻼم ﺧﺪاﺳـﺖ و ﺑـﻪ اﻧـﺴﺎن ﻗـﻮت ﻣﯽ دﻫﺪ، ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺎﺑﺮ ﺑﺎﺷﺪ .
و ﺑﻪ ﻣﺎدرم وﺻﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ زﯾﻨـﺐ وار درﻣﻘﺎﺑـﻞ ﺳـﺨﺘﯽ ﻫـﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖﮐﻨﺪ و ﺑﻼﻫﺎ را ﺑﺮاي رﺿﺎي ﺧﺪا ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﺑﺨﺮد .
ﻣﻦ اﻣﯿـﺪوارم ﮐـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ از ﺣﻖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد. ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﻣﻦ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدي ﮔﺬﺷﺖ. اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻧﻤﺎزﻫﺎ و روزه ﻫﺎي ﻗﻀﺎﯾﻢ را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﺪ . ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ [ﮐـﻪ ] زﻧـﺪه ﺑﻮدم، ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﺎر دﯾﮕﺮي ﻧﮑﺮدم و ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ زﺣﻤﺎت ﺷﻤﺎ را ﺟﺒـﺮان ﮐﻨﻢ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ﻣﻦ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺷﺪ، ﻣﺮا در ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺷﻬﺪا ي روﺳـﺘﺎﯾﻢ دﻓـﻦ ﮐﻨﯿـﺪ، ﭼـﻮن ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﻓﺎدار اﺳﺖ، ﺑﺮاي ﺑﻘﺎي ﻗﺒﺮ ﻣﻦ. و ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﯾـﻦ ﺷـﻌﺮ را ﺑـﺮ ﺳـﻨﮓ ﻣﺰارم ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ:
ﻣﺮگ ﺑـﺎ ﻋـﺰت اﮔـﺮ ﺧـﻮﻧﯿﻦ اﺳـﺖ ﺑﻬﺘــﺮ از زﻧــﺪﮔﯽ ﻧﻨﮕــﯿﻦ اﺳــﺖ
ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺮ ﻣﺰارم ﻣﯽ آﯾﯿﺪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻨّﺎن ﻃﻠﺐ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﻨﯿﺪ، ﺗﺎ ﻣﻦ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﻗﺮار دﻫﺪ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
نظر شما
