ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﯿﺎﻗﺖ داد ﮐﻪ در راه ﻣﻘﺪﺳﺶ ﮔﺎم ﺑﺮدارم
ﺑﺴﻢ ﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ
«وﻟَﺎ ﺗَﺤﺴﺒﻦﱠ اﻟﱠﺬﯾﻦَ ﻗُﺘﻠُﻮا ﻓﯽ ﺳﺒِﯿﻞِ اﻟﻠﱠﻪ أَﻣﻮاﺗًﺎ ﺑﻞْ أَﺣﯿﺎء ﻋﻨْﺪ رﺑﻬِﻢ ﯾﺮْزﻗُﻮنَ»
ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻨﺎن را ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻮاده اى ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺧﻠﻖ
ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ﺑـﺎ رﯾﺨـﺘﻦ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺮاى اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺳﻼﻣﻰ ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ اﺳﻼم را در
ﺟﻬﺎن ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ.
ﺧـﺪا را ﺷـﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﯿﺎﻗﺖ داد ﮐﻪ در راه
ﻣﻘﺪﺳﺶ ﮔﺎم ﺑﺮدارم و از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐـﻨﻢ .
در آﻏﺎز ﺳﺨﻨﻰ دارم ﺑﺎ
ﭘﺪر ﺧﻮﺑﻢ:
ﭘﺪر ﺟﺎن ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﭘﺲ از ﺳﻼم ﺷﻤﺎ ﭘﺪر ﺟﺎن، ﺑﺎﯾﺪ
اﻓﺘﺨﺎر ﺑﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ اﯾﺪ ﮐﻪ در راه اﺳﻼم و ﻗﺮآن از ﻫرﮔﻮﻧﻪ زﺣﻤﺘﻰ
درﯾﻎ ﻧﻨﻤﻮده اﺳﺖ و از ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﯿﺪ . ﭼﻮن ﻣﻦ راه ﺧﻮدم را اﻧﺘﺨﺎب
ﮐﺮده ام و آن راﻫﻰ ﺟﺰ ﯾﺎري رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺒﺎرك اﺳﻼم ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ اﯾﻦ
ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﯾﺪ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﮑﻨﯿﺪ.
و ﯾﮏ ﺳﺨﻦ دﯾﮕﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎدرم : ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺳﻼم ﭘﺲ از ﻋﺮض ﺳﻼم. ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺷﻤﺎ را ﺧﯿﻠﻰ دوﺳﺖ ﻣﯽ دارم وﻟﯽ ﺧﺪاﯾﻰ [را] ﮐﻪ ﻣﺮا ﺧﻠﻖ ﮐﺮده ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم . و ﻣﻰ داﻧـﻢ در ﻃﻮل ﻣﺪت زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﻻﯾﻖ و ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ و ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ را ﻧﺎراﺣﺖ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﺮده ام، وﻟﻰ اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯽ و از ﻣﻦ راﺿﻰ ﺷﻮى و ﺷﯿﺮت را ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻨﻰ.
ﻣﺎدر ﻋﺰﯾﺰم ﺗﻮ
را ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ در راه ﺧﺪا دﻋﻮت ﻣﻰ ﮐﻨﻢ و از ﺗﻮ ﻣـﻰ ﺧـﻮاﻫﻢ ﮐـﻪ ﺑﻌﺪ از
ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﯾﻪ و زارى ﺑﺮ ﻣﺰارم ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐـﻪ ﻧﺎﺷﻰ از ﺿﻌﻒ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ، و
دﺷﻤﻨﺎن اﺳﻼم ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ، و ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻦ اﻓﺘﺎدﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد
ﺑﯿﺎورﯾـﺪ ﺻـﺤﺮاى ﮐﺮﺑﻼ (ﺻﺤﻨﻪ زﯾﻨﺐ ﮐﺒﺮى (س)) را در ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﻣﺠﺴﻢ ﻧﻤﺎﯾﻰ و ﺑﻪ
ﯾﺎد ﻣﺼﯿﺒﺖ آن ﺑﺰرﮔﻮار ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ، ﺑﻪ اﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ آرام ﻧﮕﯿﺮي و ﻫﯿﭻوﻗﺖ
اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.
در آﺧﺮ وﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪ ام ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﻓﺮزﻧﺪ اﺑـﺮاﻫﯿﻢ ﻣـﺸﺘﺎﻗﯽ از ﮐﻠﯿـﻪ دوﺳـﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﻼل ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ.و ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮان و ﺑﺮادراﻧﻢ ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻣـﯽ ﻧﻤـﺎﯾﻢ و اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﻼل ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ.
«واﻟﺴﻼم ﻋﻠﯿﮑﻢ و رﺣﻤﮥ ﷲ و ﺑﺮﮐﺎﺗﻪ»
